Być może właśnie z tych maluchów wyrosną kiedyś nie tylko doskonali gracze, ale cudowni ludzie, wspaniali przyjaciele i animatorzy sportu. Nie dzieje się to od razu. Na początku nauczyciel musi korzystać z całej gamy dodatkowych środków treningowych i wychowawczych,  które wprowadzą ucznia w świat sportu. Ten okres jest szczególnie cenny dla rozwoju osobowości młodego człowieka, który należy bezwzględnie wykorzystać. 

Zatem należy dać szansę dziecku, zachęcając go do  uprawiania sportu w wieku w którym może najwięcej z niego „wynieść”, zanim wybierze swoją własną drogę. 

Uczestniczenie w grze powinno być przede wszystkim przyjemnością i radością, powinno dawać możliwość wyżycia się ruchowego, uzupełniać potrzebę odczuwania własnej wartości. Dziecko szuka zaspokojenia tych właśnie potrzeb na zajęciach sportowych. 

Jeśli uda się nam wywołać zainteresowanie dziecka minisiatkówką i rozbudzić zamiłowanie do systematycznych ćwiczeń zwiększy to zainteresowanie ucznia udziałem w zajęciach wychowania fizycznego, klubu szkolnego czy klubu sportowego. Zapewni to zaspokojenie potrzeb ucznia wynikających z jego rozwoju. Dodatkowo mamy możliwość oddziaływania na dziecko wychowawczo kształtując system wartości oraz wpojenia norm i zasad postępowania w grupie sportowej, czy właściwe nawyki higieniczne związane z aktywnością ruchową (zmienny strój sportowy, higiena osobista po zajęciach, higiena otoczenia, odżywianie, sen itp.).

Przygotowując dzieci do współzawodnictwa możemy kształtować postawę sukcesu bez pychy i przegranej bez kompleksów, życzliwości wobec wygranych i przegranych. Poprzez udział w organizacji i przeprowadzeniu zawodów dziecko nabywa dodatkowych umiejętności organizacyjnych. Drobne czynności jak liczenie punktów, podejmowanie decyzji w roli sędziego, znajomość przepisów czyni dziecko kompetentnym i ważnym. Ponieważ reguły gry ustalają w minisiatkówce stosunki między graczami, powoduje to, że stanowią one formę aktu prawnego, formułującego prawa grających, oraz określone konsekwencje w przypadku ich naruszenia. Ponadto dziecko poprzez rywalizację we współzawodnictwie nabywa całej gamy  pożądanych zachowań społecznych, które stanowią ważne wartości wychowawcze. Uczestnicząc w turniejach uczy się takich rytuałów jak sportowy okrzyk czy podanie sobie rąk po zakończonej walce,  niezależnie od wyniku meczu.. Respektując decyzje sędziego uczy się szacunku do rywala. Grając „fair play”, uczy się uczciwości i umiejętności przyznawania się do błędu. 

Więc do dzieła!

Uprawiajcie minisiatkówkę!

Zebrał i uzupełnił Z Krzyżanowski